cudpo8latach

taki dziwny czas.. koronawirus... niby tak blisko a jakoś abstrakcyjne wrażenia. zapasy zrobione. zero odwiedzin.

wtedy...serduszko bije - wychodzę od lekarza.. płaczę...ze wzruszenia i ze strachu.. dzwonię do J. do tej pory żałuję że wtedy nie pojechał ze mną na wizytę - tak bardzo nie wierzyłam że "to" możliwe ...

idę do apteki - wykupić leki.. zastrzyki które mam codziennie robić w brzuch - sama .. cena - 400 zł za 20 szt.

wychodzę jadę do domu - nie pamiętam co było potem..

nie wiem czemu taki stres mnie opanował..

zamiast się cieszyć

dzwonię potem do mojej A. taka wiadomość - a tu taki stres

pamiętam że słabo się czułam - było mi niedobrze ..  i ciągły głód.. w nocy najgorszy... banany ratowały życie

wizyta co 2 tygodnie - i dobrze bo uspokajało nas to że wszystko przebiega tak jak trzeba

Dziś jak ktoś mnie pyta - jak to się stało - odpowiadam że nie wiem... tak tak... mówię tutaj o urodzeniu synka.
Zawirowania w pracy... yyyy właściwie zwolniłam się z pracy i czekałam na rejestrację w Pup.
a tu nagle - okazuje się że jestem w ciąży - po tylu latach.. przecież my już tak we dwoje będziemy ..
tak trudno było mi uwierzyć że to jednak możliwe.
wizyta u lekarza.. serduszko już bije .. rozpłakałam się..

Chciałabym podzielić się z Wami moją historią - bo ponoć nie każdemu się tak dzieje..

Ślub w 2010 roku... Decyzja że chcemy dziecko ... i nic... długo nic..... nic...

19 stycznia 2019 roku rodzi się Wojtuś - wyczekany ... CUDowny...

Podzielę się tutaj moją historią ... Potrzebuję powspominać ..